AKBABA VE KARTAL

            Akbaba ile kartal, guzel bir yaz günü, birlikte uçmaya çıkmışlar. Hava açık ve güneşli , yerde  her taraf   yeşilliklerle kaplıydı. Havada süzülerek ve etrafı seyrederek yükseldiler. Yükseldikçe içlerindeki uçma isteği daha da artiyordu.

            Artık bir hayli yüksekteydiler.Akbaba  kartala dedi ki: Uzağı benden daha fazla gören bir kuş veya bir insan olduğunu zannetmiyorum. Kartal, akbabanın bu sözlerinde biraz övünme kokusu aldı.

Bu söylediğin çok ciddi bir  iddiadır.Bir  iddiayı ortaya atmak kolaydır kolay olmasına ancak ortaya atılan iddianin ispatı gerekir. Bak bakalım  ovanın  dogu tarafinda neler görüyorsun? Bana söyle.

Akbaba, kartalın  inanmamış görünmesine biraz içerledi: “Ona gördüklerimden öyle bir şey söyleyeyim ki, benim gözlerimin ne keskin olduğunu anlasın” diye düşündü Akbaba:

Eğer dediklerime  inanırsan, ovanın şu doğusundaki  ağaçların yanında bir  buğday tanesi görüyorum, dedi.

Bunu söyledikten sonra  kartala aşağılar  tarzda ve gururla baktı. Akbabanın bu sözüne kartal şaşırmışti. Fakat soğukkanlılığını elden bırakmadı:

Pekala! Haydi öyleyse, inelim bakalım!  Gerçekten orada bir buğday tanesi var mıdır? Birlikte, hızla aşağıya doğru inişe geçtiler. Akbaba gördüğü buğday tanesinden gözünü ayırmıyor, ona yaklaştıkça kalbi daha hızlı atıp   artık hiçbir şey  düşünemez olmuştu. 

Kartal, hemen yakınlardaki bir tepeye kondu. Akbaba, buğday tanesine doğru uçtu. Fakat ne yazık ki o bir tuzağın buğdayıydı. Akbaba, buğdayı alayım derken tuzağa yakalandı.Zavallı akbaba, bir buğday tanesi için tuzağa esir olacağını bilemedi. Akbabanın tuzağa tutulduğunu gören kartal ona seslenerek:

Arkadaş, tuzağı göremedikten sonra, taneyi görmüşsün bundan ne çıkar?…. dedi.